“Жыццё кожнаму даруе вялікае мноства шанцаў жыць цікава, знайсці захапленне, штодня адкрываць для сябе нешта цікавае і карыснае”, – смела заяўляе наша сённяшняя гераіня і пацвярджае выказванне ўласным прыкладам.
Сёння, дзякуючы свайму захапленню – вырошчванню траў для духмянай і карыснай гарбаты, Алена Бруцкая вядома далёка за межамі нашага раёна. А ўсё таму, што некалькімі гадамі раней прыслухалася да сябе, мужа і дзяцей, якія падтрымалі ідэю зрабіць з хобі амаль што папулярны брэнд.
“Нам пашанцавала, што нашае захапленне стала сямейным. У нейкі момант, гадоў 15 таму, мы зразумелі, што любім гарбату з траў, паспрабавалі іх вырошчваць і збіраць, – пачала гутарку Алена Рыгораўна. – На нашым невялікім агародзе з цягам часу станавілася ўсё менш бульбы, буракоў, агуркоў, а больш – мяты, лаванды, манарды і яшчэ з дзясятак-другі розных духмяных і эфірных раслін.
Эксперыментавалі, абмяркоўвалі, знаходзілі кожны для сябе любімыя спалучэнні. Дзеці самі сталі заўважаць, што хварэлі менш за сваіх аднакласнікаў. Ці гэта не нагода працягваць?”
Алена канстатуе, што сярод знаёмых і сваякоў аматараў траў не знаходзілі. А калі дочкі з’ехалі, вывучыліся і працаўладкаваліся, сталі частаваць калег нашай гарбатай, то аказалася, што іншым людзям, абставінамі адлучаным ад зносін з прыродай, не хапае натуральнага водару напояў.
“Вось так і з’явіўся брэнд “Маміна гарбата” і нашая старонка ў інстаграме. Генератары ідэй, вядома ж, дзеці. Кожны робіць свой унёсак: знаходзяць ідэі падачы ў інтэрнэце, варыянты ўпакоўкі і афармлення. У вольны час у сезон едуць да нас на нарыхтоўку. Мы з мужам ледзь паспяваем за іх крэатывам. Усім цікава.
Агарод у нас зусім невялікі, за пару дзён можна без напружання ўскапаць рыдлёўкай. Тым больш, што большасць зямлі занята шматгадовымі травамі. Але пытанне не стаіць у колькасці гектараў. Травяныя чаі – гэта ў пераважнай большасці дзікаросы. Вырошчваем у садзе святаяннік, скрыпень, шыпшыну, чабор, лабазнік, крапіву, маліну, ажыны. Нават журавіны і брусніцы ў нас свае”.
Па словах суразмоўцы, інтэрнэт – гэта крыніца інфармацыі, менавіта патрэбнай.
“Алгарытмы інстаграм нала-джаны такім чынам, што прапануюць нам іншыя старонкі з сертыфікаванымі траўнікамі, вытворцаў гарбаты, а таксама людзей, якія, як і мы, знайшлі сваё захапленне.
Да размовы далучыўся муж Пётр Шадура: “Літаральна на днях мы прыехалі з навагодняга кірмашу ў Салігорску “АртМаркет”. У Лядовым палацы тры дні прапаноўвалі сваю прадукцыю больш за сотню захопленых людзей. Хлеб, сыры, прысмакі, шакалад, упрыгожванні, адзенне, цацкі – гэта свята талентаў. У гэтыя ж дні ў Мінску праходзіў самы вялікі навагодні кірмаш у Беларусі “Чароўны млын”. На жаль, сачыць за майстрамі “Млына” мы змаглі толькі ў інстаграме, але магу з гонарам сказаць, што там было шмат нашых сяброў”.
Мужчына адзначае, што гэты год для іх сям’і быў вельмі насычаным.
“Мы аб’ехалі з дзясятак раённых цэнтраў Гомельшчыны. Былі на свяце вінаградараў у Пінску, на Дажынках у Салігорску. Атрымлівалі прапановы аб удзеле ў фестывалях у Гродне і Брэсце, ад якіх прыйшлося адмовіцца па шэрагу прычын. Па некалькі разоў на месяц мы выязджаем на сталічны рынак фермерскіх прадуктаў “Усё сваё”. Менавіта гэты кірмаш і стаў сапраўдным стартам для нас і многіх іншых людзей, якія прапануюць усім жадаючым сапраўдныя натуральныя прадукты. Яго ўдзельнікі – асаблівыя, апантаныя сваёй справай людзі, майстры, па прадукцыю якіх прыязджаюць еўрапейцы. Мы ганарымся знаёмствам з імі і тым, што наша гарбата там вельмі высока ацэнена.
Спадзяемся, што і ў Петрыкаве знойдзецца месца для выстаў майстроў, бо ў нас так шмат захопленых людзей, якія прыйшлі да справы самастойна: робяць упрыгожванні з эпаксіднай смалы, гатуюць моці і тарты, складаюць фут-букеты, шыюць і вяжуць, валяюць з воўны, выразаюць з дрэва”.
“Знайдзіце працу па душы і вам ніколі не давядзецца працаваць” – ісціна, якая застаецца за рамкамі часу і лакацыі. Камусьці яна здаецца недасягальнай, а нехта зрабіў яе сваім жыццёвым крэда і прытрымліваецца такой пазіцыі, атрымліваючы задавальненне ад кожнага дня. Псіхолагі ўпэўнены, для насычанага, паўнавартаснага жыцця чалавеку проста неабходна мець хобі. Сям’я Алены Бруцкай і Пятра Шадуры можа стаць на адну лінію з тымі, хто ператварыў маленькае захапленне ў сапраўдную справу. А такіх нямала.
“Маміна гарбата” стала нашым сямейным хобі, – працягнула жанчына. – Дарагім, праўда, але яно таго вартае. Агульны занятак аб’ядноўвае нас усіх нават на вялікіх адлегласцях. Дапамагае быць на адной хвалі”.
Наталля ПЕТРУШЭНКА.
Фота з сямейнага архіву герояў.
Оставить комментарий