Кожную раніцу будняга дня бацькі вядуць сваіх гарэз у дзіцячы сад. Вясёлая дзятва бяжыць з задавальненнем ва ўстанову. І невыпадкова, бо там ім добра і ўтульна, як дома. З дня ў дзень абслугоўваючы персанал стараецца парадаваць сваіх выхаванцаў цікавымі гульнямі, смачнымі абедамі, чысцінёй. Часам праца многіх работнікаў не кідаецца ў вочы, тым не менш, яна вельмі важная і патрэбная. Да такой “нябачнай працы” можна аднесці і дзейнасць памочніка выхавацеля, прасцей кажучы, няні.
Рукамі Алы Трухановіч, памочніка выхавацеля ДУ “Яслі-сад №3 горада Петрыкава”, выпеставана не адно пакаленне хлопчыкаў і дзяўчынак. На працягу трыццаці пяці гадоў жанчына прымае выхаванцаў, для якіх яна з раніцы да вечара сябар і памочнік.
Ала Георгіеўна нарадзілася і вырасла ў Петрыкаве. У свой час закончыла другую гарадскую школу і накіравалася ў абласны цэнтр набываць спецыяльнасць радыёмеханіка. Пасля заканчэння прафтэхвучылішча маладога спецыяліста працаўладкавалі на Гомельскі радыяцыйны завод. Там дзяўчына сустрэла свайго будучага мужа. Пасля вяселля маладая сям’я прыняла рашэнне пераехаць на Петрыкаўшчыну.
У 1986 годзе пачала сваю дзейнасць у якасці нянечкі.
– Калі пераехала на радзіму, прапанавалі працу нянечкі, – успамінае суразмоўца. – Думала, папрацую крыху, а далей знайду занятак па адукацыі. Але настолькі прыкіпела душой да маленькіх свавольнікаў, што так і засталася ў гэтай прафесіі назаўжды.
Гераіня расказвае пра сваю працу з задавальненнем, але не ўтойвае той факт, што праца патрабуе фізічных і эмацыянальных сіл.
– Шмат работы ў памочніка выхавацеля. Трэба дапамагчы правесці агульнаразвіваючыя заняткі, развучваць вершы, песні, удзельнічаць у ранішніках, сачыць за чысцінёй у групе, вымыць посуд, перамыць цацкі, апранаць дзетак на прагулку, – працягвае жанчына. – Дзяцей я вельмі люблю, але калі-нікалі праяўляю настойлівасць. Бывае, што хутчэй і лягчэй самой хуценька апрануць дзіця, завязаць шнуркі і павесці на прагулку, але я стараюся метадычна, паслядоўна прывучаць маленькіх да самастойнасці. І як узнагарода за маі намаганні – радасць дзіцяці, калі ў самога нешта атрымліваецца.
Няня памятае ўсіх сваіх выхаванцаў, цікавіцца іх жыццёвым лёсам, а з многімі падтрымлівае сувязь у сацыяльных сетках. На маё пытанне, ці бываюць у яе працы складанасці, шчыра адказала:
– У дзяцей па-рознаму праходзіць адаптацыя пасля залічэння ў яслі-сад. Адно адразу ідзе на кантакт, другое і плакаць пачынае. Бывае, малыя часам не ўмеюць трымаць у руках лыжку, баяцца садзіцца на гаршок. Знахожу падыход, зацікаўліваю, дзе пашкадую. Наогул, цікава назіраць, як маленькі чалавек вучыцца рабіць першыя крокі ў калектыўнае жыццё.
Словы падзякі гучаць у адрас работніка і ад загадчыка ўстановы Тамары Мікалаеўны Корж:
– Наша няня адносіцца да тых людзей, у якіх крыніца любові і дабрыні да дзяцей невычэрпная. Адказная, ведае сваю працу. Увесь дзень “на нагах” і пры гэтым заўсёды ветлівая і добразычлівая. Дзеці любяць яе, слухаюць, бацькі і калегі – паважаюць.
Маладым спецыялістам, якія прыходзяць да нас ва ўстанову, стаўлю ў прыклад працу Алы Георгіеўны.
Гледзячы на субяседніцу, разумееш, якая павінна быць сапраўдная нянечка – добрая, клапатлівая, акуратная, заўсёды гатовая працягнуць руку дапамогі, якая дорыць дзецям сваю любоў, а яны бягуць з усіх бакоў і заключаюць яе ў свае абдымкі.
Святлана СОБАЛЕВА,
фота аўтара.
Оставить комментарий