На гэтым тыдні адзначыла юбілей наша зямлячка Валянціна Лазарава – жанчына, якая для тых, хто яе асабіста ведае, з’яўляецца прыкладам жыццеўстойлівасці, пазітыву і энергіі. Вядомая фраза “Актывістка, спартсменка і проста прыгажуня” падыходзіць ёй спаўна, але гэтых слоў-характарыстык мала, каб раскрыць усю сутнасць гераіні. Яшчэ патрэбна дабавіць: маладая душою, з характарам, гатовая выказаць і адстойваць сваё меркаванне, з пачуццём гонару і адказнасці. Каб даведацца больш пра юбілярку, пачуць пра невядомую нам Вылянціну Лазараву, мы сустрэліся з яе дачкой Таццянай.
Сям’я ў жыцці Валянціны Уладзіміраўны – галоўнае і святое паняцце. Такі прыклад паказалі ёй бацькі, дадзеную аксіёму нясе гераіня праз усё жыццё. Слухаючы аповед Таццяны, становіцца зразумелым, наколькі маці – важны чалавек для сваіх дзяцей.
Малая радзіма Валянціны Уладзіміраўны – вёска Снядзін. Яна і тры браты раслі ў сям’і настаўніка і работніцы гандлю. З маленства былі прывучаныя да працы і адказнасці. Пасля заканчэння васьмігодкі бацька прапанаваў дачцы паступаць у сталіцу ў політэхнічны тэхнікум. Выпускніца прыняла параду, паспяхова здала іспыты, павучылася крыху і вярнулася дадому: вырашыла, што гэта не яе шлях, ды і сказаць папраўдзе – не знайшла кропак сутыкнення з адным педагогам у пытаннях выхавання моладзі. Трэба адзначыць, што дзяўчына была надзелена ад прыроды адметнымі якасцямі характару: не баялася ніякай працы, была актывісткай і ініцыятарам у справах, уносіла новыя і цікавыя прапановы, але была “вострая на язык”, магла выказаць заўвагу і смела адстойвала свой пункт гледжання. Не ўсім гэта падабалася. Ды, што казаць – такая яна засталася і па сённяшні дзень.
Сярэднюю школу гераіня скончыла ў Галубіцы, пасля чаго атрымала ў Мінску спецыяльнасць швеі і нейкі час працавала на сённяшняй “Мілавіцы”. Напэўна, шырыня душы і асаблівасць тэмпераменту Валянціны Уладзіміраўны не дазвалялі мець працу, дзе патрэбна ўвесь дзень сядзець на адным месцы. Сталіцу яна пакінула назаўсёды, вярнуўшыся ў родную школу педагогам-арганізатарам.
Пачалося педагагічнае жыццё, якому наша гераіня аддала 47 гадоў. Менавіта ў гэтай галіне яна змагла раскрыць свае арганізатарскія, творчыя і прафесійныя здольнасці. Калі стала пытанне атрымання адпаведнай адукацыі – закончыла Мазырскі дзяржаўны інстытут. Большасць прафесійнага жыцця яна прысвяціла працы ў метадычным кабінеце аддзела адукацыі, паралельна выкладаючы замежную мову ў школах раёна. Дзейнасць метадыста не з лёгкіх, але на выбраным шляху педагог была заўсёды на вышыні. Доўгі час спецыяліст была адказнай за кніжны фонд, наяўнасць метадычнай літаратуры ва ўстановах адукацыі Петрыкаўшчыны. Ніколі не баялася новаўвядзенняў: калі з’явіліся новыя формы праверкі ведаў, такія як дыягнастычнае, рэпетыцыйнае тэставанне – адказна і якасна бралася за арганізацыю правядзення дадзеных мерапрыемстваў. За гады, пражытыя ў педагагічным асяроддзі, асабісты падыход да справы, цесныя сувязі з установамі адукацыі Валянціна Уладзіміраўна для педагогаў раёна стала дарадчыкам, крытыкам і сябрам.
– Я і мае два браты рана навучыліся самастойнасці. Заўсёды ведалі, што праца ў матулі адказная і ставіцца яна да яе так, каб было на “ўсе 100”. Бачылі, што ўсе клопаты пра нас, а пасля і пра састарэлых бацькоў, леглі на яе плячы, – успамінае дачка. – Таму ніколі не крыўдзіліся, што 1 верасня яе не было разам з намі на лінейках у школах, а бывала, з работы вярталася, калі мы ўжо спалі. Не ведаю, як гэта ёй удавалася: не хадзіўшы на бацькоўскія сходы, яна ведала пра нас усё, адчувалася, што яна заўсёды побач. У нас было ўсё неабходнае, а галоўнае, бязмежная мацярынская любоў і клопат.
Годы не памянялі нашу зямлячку. І сёння ў яе ўсё на кантролі, раскладзена па паліцах. Так як і раней, не можа прайсці міма калі патрэбна дапамога, быць раўнадушнай да непрыстойнага людскога ўчынку, калі трэба сказаць – то ў вочы. Яна апора і радасць для траіх сваіх дзяцей і дваіх унукаў, у жанчыны шмат планаў і спраў. У вольную хвіліну любіць пачытаць дэтэктыўны сюжэт або паразгадваць крыжаванку.
Ёсць у Валянціны Уладзіміраўны тэма, якая сагравае ёй душу і напаўняе радасцю – родная зарэчная вёсачка, якая сустракае ў рэдкія яе прыезды цяплом і цішынёй. Туды гераіня наведваецца атрымаць асалоду ад прыпяцкіх краявідаў, падыхаць лясным паветрам, пахадзіць па бацькоўскай зямлі, каб зарадзіцца энергіяй для новых добрых спраў.
Святлана СОБАЛЕВА.
Фота аўтара.
Оставить комментарий