З канца мінулага тыдня ў інтэрнэт прасторы ідзе актыўнае абмеркаванне прапановы Прэзідэнта Беларусі Аляксандра Лукашэнкі аказаць Злучаным Штатам дапамогу.
Гаворка ідзе пра дзіцячае харчаванне. Пасля таго, як у Амерыцы забаранілі ў продаж вялікую партыю дзіцячых сумесяў айчыннай вытворчасці з-за верагоднасці знаходжання ў іх складзе хваробатворных бактэрый, у краіне назіраецца востры дэфіцыт дадзенай прадукцыі. Па словах лідара нашай краіны, Мінск можа пастаўляць дзіцячае харчаванне за акіян “хоць заўтра”. Погляды на сітуацыю сярод суайчыннікаў розныя, і ўсё часцей сустракаюцца каментарыі тых, хто не вітае “дабрачыннасць” у дачыненні да агрэсіўна настроенай да нас краіны. Аўтарам такой пазіцыі здаецца, што на фоне шостага пакету санкцый супраць Расіі і Беларусі, такі клопат недарэчны. Ці так гэта? Давайце паразважаем.
Ну, па-першае, гэта дапамога дзецям. Амерыканскія малышы не вінаватыя ў сітуацыі, якая склалася – ім жыццёва неабходна кожны дзень есці, як і кожнаму немаўляці ў любой кропцы свету. Наша краіна можа сабе дазволіць экспартаваць неабходную прадукцыю. Рынак дзіцячага харчавання Беларусі забяспечваецца на 70% сваімі вытворцамі, у нас няма патрэбы ў імпартазамяшчэнні. Больш таго, лінейка экспарту пашыраецца і рыхтуюцца пастаўкі ў Кітай. Напэўна, калі б размова была пра дапамогу іншай краіне, у грамадства не ўзнікалі б пытанні наконт пастаўкі нашай прадукцыі за мяжу. А тут як разумець: беларускія ўгнаенні Захаду сталі непатрэбныя, а неабходнае іх дзецям мы прапануем?
На мой погляд, такі жэст з боку нашай краіны дэманструе нешта большае. Гэта выглядае як выклік усемагутнай дзяржаве ад маленькай краіны: вы нам санкцыі – мы дапамогу, вы злуецеся, а мы спачуваем. Знайшліся каментатары, якія выказалі здагадку, што такая прапанова з беларускага боку – гэта жэст “на перспектыву”. Пра якую перспектыву ідзе гаворка? Амерыканскі ўрад заўсёды лічыў неабавязковым падтрымліваць сувязі з Беларуссю. А цяпер, калі Расія наш саюзнік і партнёр, а для іх яна “несяброўская” краіна, то і тым больш, ніякіх сумесных планаў з Новым Светам мы не будуем. І, здаецца, мы ўжо даўно не трымаем курс на Захад. У нас другі накірунак.
Хутчэй за ўсё, урад Злучаных Штатаў не будзе прыбягаць да нашай дапамогі. Гэта будзе прызнаннем сваёй палітычнай недальнабачнасці. Узяць дапамогу з рук тых, каго без нагоды абвінавачваюць, значыць пацвердзіць сваю слабасць і няздольнасць самастойна вырашаць унутраныя праблемы.
Канечне, сітуацыя з дзіцячым харчаваннем стабілізуецца. На дапамогу прыйдуць краіны-сяброўкі з Еўрасаюзу. Беларусы ж сваёй прапановай прадэманстравалі ўсяму свету спрадвечны славянскі менталітэт: здольнасць спачуваць чужой бядзе і ўменне быць вышэй за абставіны.
Святлана СОБАЛЕВА.
Оставить комментарий