Неяк днямі ў наваколлі аграгарадка Ляскавічы пашчаслівілася сфатаграфаваць шэрую чаплю.
Пабачыць шэрую чаплю: не дзіва. Гэтая птушка шырока распаўсюджана па вялікай тэрыторыі кантынента і ўсёй Беларусі, асабліва ў басейне Прыпяці ды на азёрах Віцебшчыны.
Птушкі ўдала суіснуюць поруч з чалавекам, ёсць прыклады, дзе гнёзды чапель былі заўважаны нават у цэнтрах вялікіх гарадоў: Стакгольме, Амстэрдаме і Найробі. Але ў большасці выпадкаў птушка аддае перавагу ціхім месцам, за выключэннем вадаёмаў рыбнай гаспадаркі ці іншых азёр і рэк, дзе можна добра харчавацца.
Разам з тым, шэрыя чаплі больш за іншых птушак пакутуюць ад забруджвання навакольнага асяроддзя, асабліва ад пестыцыдаў, якія адкладаюцца ў тканках птушкі. Апрача таго, навукоўцы заўважаюць заканамернасць: у месцах з высокім уплывам чалавека на прыроду, у шэрых чапель заўважаецца змяншэнне колькасці адкладзеных яек, таўшчыня шкарлупіны якіх становіцца анамальна тонкай.
Гісторыя ведае рознае стаўленне чалавека да гэтай птушкі. У сярэднявеччы шэрая чапля была аб’ектам сакалінага палявання, якое было даступна толькі высакародным асобам. Асаблівай забавай лічылася пабачыць паветраны паядынак паміж гэтымі крылатымі. Адпаведна і чорнае пер’е з галавы птушкі было не толькі ўпрыгожваннем, трафей падкрэсліваў заможнасць яго ўладальніка. Ёсць звесткі, што ў феадальную эпоху ў Еўропе нават успыхвалі ваенныя канфлікты за тэрыторыюгнездавання шэрай чаплі.
У канцы ХІХ – ХХ стагоддзях птушка лічылася шкоднай і зніштажалася паляўнічымі ў асноўным бліз рыбагадоўчых угоддзяў. Зараз асаблівай цікавасці для паляўнічага промыслу шэрая чапля не ўяўляе.
Арцём ГУСЕЎ, фота аўтара.
Оставить комментарий