Сёння ідэйны сэнс камсамольскага руху працягваецца ў новай маладзёжнай арганізацыі БРСМ. Людзі, чыё жыццё непарыўна было звязана з УЛКСМ, працягваюць адзначаць гэта свята. Камсамольцы распавялі “ПН” пра цікавыя часы сваёй маладосці.
Жанна ПАРФІЕВІЧ, настаўнік гісторыі ў сярэдняй школе № 1:
– Камсамол – гэта самыя цікавыя ўспаміны! Камсамол – гэта энергія, мэтанакіраванасць, жаданне перавярнуць свет і зрабіць яго лепш! Яркі кірунак майго жыцця – гэта камсамольскае студэнцтва. Уступіць у камсамол, у шэрагі актыўных і мэтанакіраваных рабят, было няпростай задачай: трэба было трымаць іспыт па статуце камсамола.
Будучы студэнткай Гомельскага дзяржаўнага ўніверсітэта, я ўзначальвала Клуб інтэр-нацыянальнага сяброўства. Мы праводзілі Дні сяброўства, Дні салідарнасці паміж студэнтамі розных ВНУ Савецкага Саюза. Перадаць словамі, наколькі гэта быў цікавы і насычаны час, вельмі складана. Гэта патрэбна было менавіта перажыць. Цярнопаль, Тбілісі, Махачкала, Вільнюс, Кіеў і мноства іншых гарадоў – мы аб’ездзілі практычна ўвесь Савецкі Саюз у рамках працы Клуба інтэрнацыянальнага сяброўства. Экскурсіі, культурная праграма, конкурсы плакатаў, песень – гэта і многае іншае мы арганізоўвалі на працягу ўсяго студэнцтва. Акрамя таго, камсамол дапамагаў кожнаму маладому чалавеку раскрываць яго патэнцыял: нехта займаўся спортам, нехта выступаў у КВЗ, нехта майстраваў. Творчыя сустрэчы дазвалялі пазнаёміцца з культурай многіх народаў. 17 дэлегацый з розных куткоў саюза прымаў наш Гомельскі ўніверсітэт. Гэта было маштабна!
Сёння, аглядаючыся назад, успамінаю студэнцтва з вялікім задавальненнем. Прыемна, што і зараз ідэалы камсамола працягваюць увасабляцца ў шматлікіх дзяржаўных праграмах, моладзь арганізоўвае розныя акцыі на падтрымку валанцёрскага рух.
У Беларусі захавалася ўнікальная структура, выбудаваная і паспяхова функцыяніруючая, якая дапамагае рэалізаваць сябе кожнаму маладому чалавеку, калі ў яго ёсць жаданне.
Іосіф РАДКЕВІЧ, настаўнік сярэдняй школы № 1:
– Я быў адным з першых у класе, хто ўступіў у камсамол. І гэта быў вялікі гонар для сям’і, калі цябе прынялі ў рады УЛКСМ. Важна было сур’ёзна падрыхтавацца, каб здаць іспыт на веданне статута камсамола.
Мая маладосць – школьнае жыццё, служба ў арміі і студэнцтва – была вельмі насычанай. Пасля школы я атрымаў пасведчанне вадзіцеля. І калі прыйшоў час служыць, гэта адукацыя мне вельмі дапамагла, бо я трапіў у чыгуначныя войскі. Гэта спецыяльныя войскі, прызначаныя для аднаўлення, загароды, размініравання, тэхнічнага прыкрыцця, будаўніцтва чыгунак, павышэння іх трываласці і прапускной здольнасці.
А вось сама служба была на БАМе (Байкала-Амурская магістраль, з 1985 года – Байкала-Амурская чыгунка імя Ленінскага камсамола, якая праходзіць праз Усходнюю Сібір і Далёкі Усход Расіі, працягласцю 4324 кіламетраў – заўвага аўтара).
Трэба разумець, што мая ваенная часць – 120 чалавек розных нацынальнасцяў – размяшчалася ў 18 кіламетрах ад Тынды – сталіцы БАМа. Жыць даводзілася ў палатках і вагончыках.
Клімат рэзка кантынентальны, прасцей кажучы, лета вельмі спякотнае, а зіма, наадварот, студзёная. Уявіце сабе, тэмпература мінус 40, ярка свеціць сонца, а ты ідзеш па вуліцы і зусім не адчуваеш марозу. Вядома, уразіла прыгажосць тых месцаў, першародная прырода, сопкі, багун па вясне, мора грыбоў і ягад.
Для вадзіцеля, напрыклад, паездка з аднаго населенага пункта ў другі зімой магла каштаваць жыцця… Асфальту няма, дарога замецена, тэмпература – мінус 55, салярка замярзае і яе прыходзіцца накладваць рыдлёўкамі, а потым разбаўляць керасінам, па дарозе праходзіць усяго адна машына ў тры дні. Не дай Бог заглухнеш у дарозе, – лічы, гібель…
Я памятаю кожную сцяжынку. Нават сёння, заплюшчыўшы вочы, магу распавесці пра кожны куток. Мае аднаслужыўцы – хлопцы адказныя, дысцыплінаваныя, але ў той час іншага не магло і быць. Але мы за два гады сумеснага пражывання сталі сапраўднымі братамі па духу.
Па нядзелях, калі ў нас быў вольны час, мы хадзілі праць бялізну на бераг ракі. А вада студзёная, ух! Але за две гадзіны летам наша вайскавая вопратка высыхала і мы чысценькія вярталіся зноў у распалажэнне. Спявалі песні, жартавалі, абменьваліся думкамі, распавядалі пра традыцыі роднага края адзін аднаму. Гэты час і па сёння служыць мне фундаментам, армія выхавала мяне як чалавека, дарослага мужчыну. Пра службу я магу распавядаць гадзінамі, настолькі гэта быў каштоўны вопыт.
Наталля ПЕТРУШЭНКА.
Фота аўтара і А. ГУСЕВА.
Оставить комментарий