Уладзіміра Іосіфавіча КУЛАКА Вялікая Айчынная вайна застала ў горадзе Курску за партай ваеннага вучылішча, дзе рыхтавалі маладых афіцэраў.
– Вораг раптоўна напаў на нашу краіну і Чырвонная Армія вымушана была на пачатку вайны абараняцца і адступаць. Але кожную хвіліну мы верылі ў Перамогу. Не забуду слоў адной бабулі з Лоева: “Куды вы, дзеткі, адступаеце? Вы ж такая сіла!” Гэтая думка простай жанчыны пра моц нашых людзей была для мяне апорай і падтрымкай у самыя цяжкія дні. Намі кіравала любоў да Радзімы. Я заўсёды ведаў – наш народ непераможны. Потым лёс мой склаўся так, што я апынуўся ў партызанскім злучэнні таварыша Балотнікава, у якім быў начальнікам штаба 130-й партызанскай брыгады. Злучэнню было даручана ўзарваць Пціцкі мост. Нам было выдзелена 300 кілаграмаў толу, 20 пакетаў узрыўчаткі, 10 кулямётаў, некалькі дзясяткаў мін. У маім распараджэнні было 20 чалавек і пяць конскіх фурманак. Коні цягнулі нагружаныя даверху і накрытыя хваёвымі галінкамі вазы з неабходным для выканання справы. Мы спыніліся на разгалінаванні дарог, адна з якіх прывяла нас у невялікую вёску Млынок. Нас сустрэлі разведчыкі. Да чыгуначнага маста было яшчэ 4 кіламетры. Надзейны таварыш з вёскі Пціч правёў нас да маста, на якім неслі патруль немцы. Ноччу, лежачы на жыватах, салдаты працавалі з узрыўчаткай. Другая група разведчыкаў мініравала чыгуначнае палатно, а трэцяя пад покрывам ночы набліжалася да маста. Стаяла мёртвая цішыня і раптам аглушальны выбух. Заданне было выканана, – успамінаў франтавік.
Пасля вайны Уладзімір Іосіфавіч узначаліў калгас імя Леніна. Пад яго непасрэдным кіраўніцтвам была праведзена меліярацыя для паляпшэння ўрадлівасці зямлі. Значна вырасла ўраджайнасць збожжавых, на фермах павысіліся надоі малака. Калгас займаў першае месца ў раёне. Не выпадкова земляка абралі дэпутатам Вярхоўнага Савета БССР. Яго выніковая і творчая праца адзначана “Ордэнам Чырвонага Сцяга”, “Ордэнам Айчыннай вайны II ступені”, медалём “За абарону Кіева”. Пахаваны Уладзімір Іосіфавіч на могілках у вёсцы Міцуры.
Оставить комментарий