У пошуках перспектывы маладыя людзі часта пакідаюць родную старонку . Іх цягне да нечага новага, невядомага, сучаснага. Але мала хто здагадваецца, што не месца жыхарства робіць чалавека перспектыўным і развітым… Аляксадр Барэлка ўпэўнены, што ў любым месцы, нават самай маленькай вёсачцы, можна развівацца і рабіць карысныя справы.
Аляксандр – настаўнік гісторыі ў вёсцы пад назвай Кашэвічы. Нарадзіўся ў 1999 годзе ў вёсцы Залессе. Скончыў Залескую сярэднюю школу. “Хачу сказаць, што школа наша была паказальнай у вобласці. Былі створаны ўсе ўмовы для паспяховага навучання. Часта ўспамінаецца “жывы вугалок”, які знаходзіўся ў нашай школе, дзе можна было ўбачыць страуса, фазана, паўліна. Меўся цудоўны батанічны сад”, – пачынае свой аповед Аляксандр. “Школа была адметная і дружным педагагічным калектывам. Асаблівыя словы ўдзячнасці хацелася б выказаць Валянціне Рыгораўне Еўтушэнка, якая доўгі час з’яўлялася дырэктарам школы. Лічу, што базавыя веды я набыў нядрэнныя, яны дапамагалі мне на працягу вучобы ва ўніверстэце і ў маёй прафесіі.”
У дзяцістве Аляксандр, як і ўсе дзеці, марыў стаць і касманаўтам ці, як варыянт, лётчыкам. Ужо ў 7-8 класе хлопчык зразумеў, што паветра пачакае, трэба выбіраць больш “зямную” прафесію, таму абраў стаць настаўнікам. “Не мог вырашыць паміж фізікай і гісторыяй, доўгі час знаходзіўся ў незразумелым стане. Але выбар зрабіў на карысць гісторыі, – працягвае Саша, – бацькі поўнасцю падтрымалі, сказалі, што трэба паступаць туды, куды жадаю сам. У сям’і Аляксандра быў толькі адзін настаўнік па працоўнаму навучанню – яго дзядзька, бацькі па прафесіі звязаны з сельскай гаспадаркай.
У 2016 Аляксандр Барэлка стаў студэнтам ГДУ ім Францыска Скарыны, спецыяльнасць – гісторыя. “Да паступлення ўзяў мэтавае накіраванне, бо жадаў пасля вучобы вярнуцца на малую радзіму. Перад вучобай у маім жыцці здарыўся казус – складаны пералом нагі, да вучобы прыступіў толькі ў лістападзе, таму з першымі экзаменамі было даволі складана, – успамінае малады чалавек, – вучоба была цікавай і разнастайнай: ездзілі групай на раскопкі. Памятаю, у вёсцы Мохаў Лоеўскага раёна даследвалі сярэдневяковае гарадзішча і курганны могільнік. У асноўным знаходзілі аскепкі керамічнага посуду, скроневыя кольцы, пацеркі”.
“На чацвёртым курсе пачаў працаваць, так моцна мне ўжо хацелася паспрабаваць сябе ў ролі настаўніка. У аддзеле адукацыі мне пайшлі насустрэчу, універсітэт таксама падтрымаў маё рашэнне. На выбар далі 3 месцы маёй будучай працы: Конкавічы, Навасёлкі і Кашэвічы. Свой выбар спыніў на Кашэвіцкай базавай школе. Адразу знайшоў агульную мову з калектывам. А вось з дзецьмі было ўжо паскладаней. З-за таго, што практыку праходзіў ў гарадской школе, дзе ў класе было па 28 вучняў, калі не больш, то ў класе з 4-5 вучнямі крыху разгубіўся. З аднаго боку зразумеў, што будзе лягчэй працаваць, бо ўсе дзеці навідавоку. Складана было крыху ў тым, што мая праца не абмяжоўвалася вучэбным прадметам гісторыя, школа дала мне магчымасць паспрабаваць сябе ў розных накірунках: геаграфія, біялогія, настаўнік пачатковых класаў, выхавальнік дзіцячага садка і г.д. А пазней мяне назначылі намеснікам дырэктара па асноўнай дзейнасці Кашэвіцкай базавай школы. Нядрэнны кар’ерны рост, праўда?!”– дадаў Аляксандр. Па словах маладога настаўніка, з дзецьмі адразу трэба “расставіць” межы, у яго гэта адразу атрымалася. У гарадской школе гэта зрабіць значна цяжэй з-за вялікай колькасці вучняў.
“Мая адпрацоўка заканчваецца ў 2025 годзе. Так склаліся абставіны, што новы навучальны год я буду сустракаць у іншым педагагічным калектыве. Адно ведаю дакладна: я змог пакінуць след у гісторыі школы. З вучнямі мы паспелі многае: будучы намеснікам дырэктара, я арганізоўваў шмат экскурсій. Мы наведалі Нацыянальную бібліятэку, Курган Славы, Музей Вялікай Айчыннай вайны, ездзілі ў Азарычы”,– заканчвае свой аповед Аляксандр.
На пытанне, ці не пашкадавалі вы, што выбралі прафесію настаўніка, малады чалавек адразу адказаў: “Не! Калі б і падумаў пра іншую спецыяльнасць, гэта была б беларуская філалогія”.
У канцы нашай размовы Аляксандр са шчырай усмешкай успомніў, як вучань 9-класа падараваў яму іменны нататнік, а на ім вялікі літарамі надпіс “Лепшаму настаўніку Аляксандру Юр’евічу”.
Мэта ў жыцці Аляксандра – зарэкамендаваць сябе ў адукацыі, бо малады чалавек поўнасцю ўпэўнены, што дадзены накірунак яму па душы. “Хачу многага дабіцца ў жыцці, пакінуць пасля сябе нешта, – падзяліўся сваімі думкамі Аляксандр, – не важна, дзе ты будзеш рабіць карысныя справы: у маленькай вёсачцы з насельніцтвам каля пяцідзесяці чалавек, ці ў вялікім горадзе, які налічвае мільён жыхароў. Важна, што чалавек усё роўна пакіне свой след і пра яго будуць памятаць як на малой радзіме, так і па-за яе межамі…”
Як гавораць, “самы паспяховы чалавек – гэта той, хто займаецца любімай справай”. І гэта сапраўды так. На прыкладзе Аляксандра мы ўбачылі, што галоўнае любіць сваю прафесію, тады і працаваць будзе лёгка.
Анастасія ФЕЛЬКІНА.
Оставить комментарий