21 кастрычніка – Дзень бацькі. Гэты дзень прызнаны аддаць належнае тым, хто з’яўляецца апорай, абаронцам для сваіх сем’яў.
На Петрыкаўшчыне жыве шмат мужчын, чые жыцці і ўчынкі заслугоўваюць павагі, хто з’яўляецца сапраўдным прыкладам для сваіх дзяцей і навакольных. Да такіх выдатных людзей адносіцца і Павел Дзербень з вёскі Макарычы, які разам з жонкай Ганнай Уладзіміраўнай выхоўвае шасцярых дзяцей. Уявіце сабе гэтую вялікую, дружную сям’ю! Мне надаўся выпадак пазнаёміцца з усімі яе членамі бліжэй, і прыадкрыць цэлы свет, напоўнены любоўю, клопатам, смехам і, вядома ж, адказнасцю.
Павел – гэта не проста тата, гэта чалавек, які штодзённа дэманструе сілу духу, цярпенне, клопат пра сваю другую палову, дочак, сыноў. Пачалася наша размова са шматдзетным бацькам з пытання: як ён адносіцца да параўнальна новага свята ў календары?
– Такое рашэнне, якое прымалася на ўзроўні Прэзідэнта краіны, мяне парадавала. Прыемна, што цяпер мы з жанчынамі маем роўную колькасць дзяржаўных свят, – дзеліцца суразмоўца. – Несумненна, Дзень бацькі ўзнімае ролю і адказнасць мужчыны ў выхаванні дзяцей. Хоць, як па мне, дык не ад таго, ёсць такое свята ці няма, залежыць значнасць бацькі. Яна выяўляецца ў штодзённай прысутнасці, у клопаце, у падтрымцы, у тым, як мы ўдзельнічаем ў жыцці самых родных людзей. Паняцце “добры бацька” – гэта не проста словы, а лад жыцця, заснаваны на любові, адказнасці і самаахвярнасці.
Выхаванне шасцярых дзяцей – гэта задача, якая патрабуе не толькі фізічных сіл, але і эмацыйнай вытрымкі, арганізаванасці і прадуманасці. Павел Мікалаевіч і Ганна Уладзіміраўна, без сумневу, валодаюць усімі гэтымі якасцямі. Мужчына прызнаецца: калі ажаніліся, то ў абодвух былі думкі пра шматдзетную сям’ю.
Іх гісторыя пачалася сямнаццаць гадоў таму. Ганна Уладзімраўна родам з Макарыч, мужчына – з Жыткавіцкага раёна, часта прыязджаў да родных у Галубіцу. У адзін з такіх прыездаў студэнт Жыткавіцкага ліцэя завітаў з сябрамі ў Макарыцкую школу, дзе праходзілі заняткі на секцыі па валейболу. Там і прыкмеціў спартыўную, сімпатычную выпускніцу. Пазнаёміліся, пачалі мець зносіны па тэлефоне, пазней – сустракацца. Пасля заканчэння школы зямлячка пайшла вучыцца ў Калінкавіцкі ліцэй на “кухара-швяю”, а юнака прызвалі ў войска. Дзяўчына чакала яго вяртання. Праз тры гады знаёмства згулялі вяселле і вызначыліся з месцам для пражывання. Выбар паў на Макарычы – перспектыўны населены пункт, маладога чалавека не супраць былі ўзяць на працу рабочым на дрэваперарацоўчы комплекс “Ляскавічы”.
У хуткім часе сямейную пару пачалі радаваць дзіцячыя галасы. Яраслаў, Уладзіслаў, Паліна, Варвара, Ульяна, Марк – іх радасць, надзея і любоў. Сёння пяцёра з дзяцей наведваюць мясцовую ўстанову адукацыі, самы маленькі сынок дома з маці. У кожнага з іх свае мары, таленты і захапленні. І дарослыя знаходзяць час і сілы, каб заўважыць кожнага, пачуць, падтрымаць і накіраваць. Гэта не простая задача, калі трэба ўлічваць патрэбы і інтарэсы кожнага дзіцяці, ад малодшага да старэйшага. Але менавіта ў гэтым і заключаецца сапраўднае бацькоўскае майстэрства – у здольнасці стварыць гармонію і любоў у вялікай сям’і.
– Тата – гэта не часовая роля, а пажыццёвая місія, – працягвае мужчына. – Нават калі дзеці становяцца дарослымі, мы працягваем аказваць на іх уплыў, хоць і ў іншай форме. Мы становімся для іх сябрамі і дарадцамі. Таму бацькоўства – гэта не тое, што мы робім на працягу пэўнага перыяду, а тое, кім мы з’яўляемся на працягу ўсяго жыцця.
Шматдзетная сям’я на сённяшні дзень трывала стаіць на нагах і жыве сваім жыццём, сваімі планамі. Дзякуючы дзяржаўнай падтрымцы атрымала бясплатна новае жыллё. Муж працуе на адным з перспектыўных прадпрыемстваў раёна. Яго праца – гэта не толькі крыніца даходу, але і магчымасць рэалізаваць свае прафесійныя ўменні. Жонка знаходзіцца ў дэкрэтным адпачынку, цалкам прысвячаючы сябе выхаванню дзяцей. Яна – сэрца сям’і, тая, хто стварае ў доме цяпло і ўтульнасць. Дзеці – гонар і радасць бацькоў. Старэйшыя актыўна ўдзельнічаюць у школьным жыцці, наведваюць аб’яднанні па інтарэсах і секцыі. Малодшыя з задавальненнем ходзяць у садок, дзе знаходзяць новых сяброў і развіваюць свае таленты.
Сённяшнія героі – доказ таго, як можна быць шчаслівым, нягле-дзячы на цяжкасці. Іх гісторыя натхняе і паказвае, што сапраўднае багацце – гэта любоў, сям’я і ўзаемападтрымка. Іх прыклад – гэта напамін пра тое, што сапраўдныя каштоўнасці заўсёды будуць у модзе.
Святлана СОБАЛЕВА,
фота Марыі ТАМКО.
Оставить комментарий