На мінулым тыдні дэлегацыя раёна на чале са старшынёй раённага Савета дэпутатаў Віталіем Пілерам наведала з прыемнай місіяй Уладзіміра Матараса, ветэрана-афганца, які пражывае ў Капаткевіцкім сацыяльным пансіянаце “Палессе”.
Мэта сустрэчы – уручэнне грашовай дапамогі ветэрану баявых дзеянняў ад “Беларускага фонду міра”. Уладзімір Фёдаравіч – ветэран-афганец. У перыяд афганскай вайны вайсковую службу прайшлі 620 тысяч салдат і афіцэраў савецкіх войскаў, якія знаходзіліся на тэрыторыі Афганістана. Ваенны канфлікт у горнай краіне працягваўся амаль дзесяць гадоў – з 1979 па 1989 гады. У складзе абмежаванага кантынгенту ў Афганістане ваявалі каля 30 тысяч беларусаў. Больш за 1,5 тысяч чалавек атрымалі раненні, кантузіі, калецтвы, 702 – вярнуліся дадому інвалідамі, 723 – загінулі.
Герой нашага аповеду падзяліўся з прысутнымі старонкамі свайго жыцця.
Уладзімір Фёдаравіч нарадзіўся ў вёсцы Любавічы Жыткавіцкага раёна. Рос звычайным хлапчуком, хадзіў у школу, спартыўныя секцыі і нават уявіць сабе не мог, што яму калісьці давядзецца служыць у далёкай краіне Афганістан.
Пасля вучобы ў школе пераехаў у Расію, дзе пачаў службу ў Сібіры ў танкавым палку. Уладзімір Фёдаравіч быў сувязістам.
– Год адслужыў і прыйшла разнарадка, я быў сувязістам,камсоргам і, вядома ж, пагадзіўся на службу ў той далёкай краіне. Тады многія хлопцы паехалі разам са мной, вось толькі не многія вярнуліся… Служба ў Афганістане была поўная выпрабаванняў. Уладзімір Фёдаравіч сутыкаўся з небяспекамі, якія часам здаваліся непасільнымі: хуткае прыняцце рашэнняў, пачуццё трывогі і стрэс, страты таварышаў.
– Кожны дзень я думаў, што магу не вярнуцца дадому. І гэтае пачуццё ніколі не пакіне мяне. Але, абвыкаеш да ўсяго, кожны дзень, кожную ноч стралялі. Бывалі часы, па двое, па трое тыдняў не спускаліся з гор. Там і жылі і харчаваліся, – дзеліцца сваімі ўспамінамі Уладзімір Фёдаравіч.
– Пасля службы ажаніўся, уладкаваўся на працу. Усё свядомае жыццё я адпрацаваў электрыкам. Пазней здарылася бяда – інсульт. Электрыкам працаваць ужо было немагчыма. Таму ўладкаваўся працаваць вахцёрам. Але адбылося яшчэ адно няшчасце, памерла мая мама, захварэў тата і ў мяне здарыўся другі інсульт.
Сёння, нягледзячы на ўсе перажытыя цяжкасці, Уладзімір Федаровіч не сумуе.
– Хацелася б, каб маладыя людзі, якія праходзяць ці будуць праходзіць службу ва Узброеных Сілах і ў сілавых структурах, узялі падчас сваёй службы самае лепшае ад сваіх камандзіраў. Усім жадаю здароўя і мірнага неба над галавой! – адзначыў суразмоўца.
Марыя Тамко,
фота аўтара.
Оставить комментарий