Сёння адзначаць сваё прафесійнае свята людзі, дзейнасць якіх заключаецца ў пастаянным клопаце пра састарэлых людзей, тых, каму як паветра патрэбны разуменне, падтрымка і шчырае выратавальнае слова.
На Петрыкаўшчыне 108 работнікаў сацыяльнай службы сталі апорай для 1129 землякоў сталага ўзросту. З нагоды прафесійнага свята мы раскажам вам пра цудоўную жанчыну – Наталлю Моўка, якая працуе ў дадзенай сферы і кожны дзень аддае часцінку свайго кахання землякам шаноўнага ўзросту.
– Калі мне прапанавалі паспрабаваць сябе ў сацыяльнай дапамозе на даму, разумела: гэтая прафесія не простая, мае асаблівую спецыфіку. Але ў поўнай меры адказнасць, якую бярэ на сябе сацыяльны работнік, адчула, калі стала абслугоўваць падапечных, – прызнаецца Наталля Іванаўна. – Скажу з упэўненасцю: калі чалавек не можа ставіцца да старонніх людзей са спагадай, разуменнем, выконваць працу для іх, нібы робіць яе для сябе – ён не зможа працаваць у дадзенай галіне. І вядома, “нашаму брату” патрэбны прыстойнасць, вытрымка і цярпенне.
У жанчыны пад апекай дзесяць жыхароў райцэнтра, да кожнага з якіх яна прыходзіць прыкладна тры разы на тыдзень, і для адной зямлячкі яна з’яўляецца сядзелкай, што патрабуе штодзённага наведвання. Справіцца на кухні, схадзіць у аптэку, краму, дапамагчы з гігіенічнымі працэдурамі, навесці парадак у хаце і на тэрыторыі, выслухаць і параіць – прыкладны, але няпоўны пералік яе абавязкаў. Суразмоўца не хавае, што адчувае важнасць сваёй працы, неабходнасць усім гэтым людзям і адчувае іх падзяку. І гэта неацэннае пачуццё.
– Да кожнага свайго падапечнага я стала сябрам. Зрэшты, як і яны для мяне. Але ёсць у нашай працы і ноткі сумных гісторый, бо катэгорыя людзей, пра якую мы клапоцімся – сталыя людзі. Некаторыя з іх засталіся ўжо адны на гэтым свеце, у другіх родныя і блізкія жывуць далёка, многія хварэюць. Але, нягледзячы на праблемы са здароўем, узрост – адна з маіх падапечных стаіць на парозе стогадовага юбілею – яны ўсе ўмеюць радавацца жыццю, поўныя аптымізму і імкнуцца быць у добрым настроі. Гэтаму ў іх можна і іншым павучыцца, – лічыць гераіня.
Наталля Іванаўна ў прафесіі параўнальна нядаўна – дзевяць гадоў. Сама родам з Петрыкава. Любіць родны горад і лёс яго жыхароў ёй не абыякавы. Пачынала працоўную дзейнасць у Макарычах, потым былі на абслугоўванні жыхары Бяланавіч. Калі прапанавалі працу ў Петрыкаве, пагадзілася адразу – у райцэнтры ў яе сям’я. Наша зямлячка – мама чацвярых дзяцей. Старэйшая дачка Анастасія – студэнтка медыцынскага каледжа, Ілья – выпускнік яе роднай першай гарадской школы, Валерыя – шасцікласніца, Злата – выхаванка дзіцячага садка.
– Вядома, у сваім жыцці, як і ўсякая любячая маці, стаўлю сям’ю на першае месца. Нягледзячы на гэта, праца займае ў маіх думках і ў сэрцы вельмі важнае месца. З падапечнымі заўсёды на сувязі: “Як самаадчуванне, настрой?”, “Што купіць дадаткова да спісу?”, “Як прайшоў дзень?” – дзеліцца жанчына. – І я ўдзячная мужу, дзецям, блізкім за іх разуменне, цярпенне, у тыя хвіліны, калі ўвечары або ў выхадны дзень раздаецца тэлефонны званок і камусьці патрабуецца парада або дапамога. Бо добрае і своечасова сказанае патрэбнае слова можа шмат што змяніць.
Наталля Іванаўна за гады працы з дадзенай катэгорыяй землякоў навучылася граматна планаваць свой дзень, думаць наперад пра ўсё неабходнае, што можа спатрэбіцца адзінокаму чалавеку. Яна імкнецца заўсёды прытрымлівацца клічу сэрца і не забываць пра ўласныя жыццёвыя арыенціры і каштоўнасці, як бы складана часам не было. Да кожнай справы падыходзіць адказна, за што неаднаразова атрымлівала словы падзякі з боку кіраўніцтва. Імкнецца жыць з радасцю і дарыць яе сваім старэйшым сябрам.
– Карыстаюся магчымасцю, хачу павіншаваць усіх сацыяльных работнікаў Петрыкаўшчыны з прафесійным святам, – звярнулася зямлячка. – Жадаю ўсім здароўя, сямейнага дабрабыту і добрага настрою. Бясконцага вам запасу энергіі, бадзёрасці і сіл, лёгкіх працоўных будняў і ўдачы ва ўсім, паважаныя калегі!
Прафесію, якую выбрала для сябе наша гераіня выбірае той, хто шчыра жадае дапамагаць людзям. І не кожны чалавек на гэта здольны. Тым больш каштоўным, унікальным і высакародным становіцца гэтая прафесія – прафесія сапраўднай самаадданасці, любові да чалавека і веры ў дабро.
Святлана СОБАЛЕВА,
фота аўтара.
Оставить комментарий