З падзякай у сэрцы

Па

28.11.2025

452

Школа, мая родная другая школа… Гэтыя словы адклікаюцца светлым пачуццём у душы кожнага выпускніка, і сённяшняга навучэнца, і работніка ўстановы адукацыі. Школа ў нашай памяці – гэта светлыя класы, спісаная крэйдай дошка, страчаны дзесьці дзённік, першая закаханасць, бацькоўскія натацыі, школьны двор, на якім залатой восенню губляюць лісце каштаны.
Глыбокімі каранямі ў далёкае мінулае адыходзіць гісторыя нашай школы. А пачыналася ўсё так…

У пасляваенны перыяд сярэдняя школа № 2, якая тады называлася “Петрыкаўская руская сярэдняя школа” размяшчалася ў некалькіх будынках горада. З 1944 года яна размяшчалася ў памяшканні былой дзіцячай бібліятэкі і ў адным з будынкаў, які знаходзіўся на тэрыторыі цяперашняй сярэдняй школы № 1. У 1947 годзе школа размяшчалася на вуліцы Ленінскай, дом 45. З 1963 года школа знаходзілася ў памяшканні на вуліцы К. Лібкнехта. Гэта быў драўляны двухпавярховы будынак, а таксама некалькі домікаў, размешчаных побач. У гэтых памяшканнях школа знаходзілася да восені 1965 года. Варта дадаць, што на тэрыторыі сучаснага парку знаходзілася руская сямігадовая школа № 3. Адбылося аб’яднанне ўстаноў, і ў II-ой навучальнай чвэрці навучэнцы перайшлі ў сучасны будынак па вуліцы Ліпунова, 24, дзе і знаходзіцца наша любімая школа.
І няхай далёкі 1965 год – гэта не пачатак гісторыі, а яе працяг, яе абноўленае сучаснасць, у ёй ёсць месца слаўнай юбілейнай даце. Многія яе выпускнікі на працягу шасці дзесяцігоддзяў ішлі ў любімую школу па вуліцы Ліпунова.
Гісторыя СШ №2 складаецца з чалавечых лёсаў і ўплятаецца ў агульную гісторыю горада, раёна, вобласці, краіны. Напэўна, у кожнай сям’і горада ёсць свая гісторыя, звязаная з гэтай школай!
2025 год – толькі чарговая старонка ў гісторыі ўстановы адукацыі. Сёння СШ №2 – гэта 463 хлапчукі і дзяўчынкі, 45 таленавітых і мэтанакіраваных педагогаў.
Але самае галоўнае ў школе – яе душа. Час няўмольна адлічвае гады, а школа ўсё роўна будзе заставацца маладой, бо яе сцены заўсёды будуць напоўнены шчаслівымі дзіцячымі галасамі. У школы няма ўзросту. Ёй заўсёды ад шасці да сямнаццаці гадоў, роўна столькі, колькі ад першага да апошняга школьнага званка праходзяць свой шлях яе вучні.
Мы лічым, што юбілей – гэта сапраўды важнае свята. Бо ўстанова адукацыі – цэнтр жыцця для кожнага, хто звязаны з ёй гадамі вучобы.
Мы ганарымся сваёй школай. Гэтыя гады, праведзеныя ў яе сценах, пяройдуць у гісторыю, якую мы будзем расказваць сваім дзецям і ўнукам. Хацелася б выказаць вялікую падзяку ўсім настаўнікам, хто ўкладваў у нас веды, вучыў нас быць добрымі і адукаванымі.
Да гэтых настаўнікаў цалкам падыходзіць словы цудоўнага педагога В.А. Сухамлінскага: “Нішто не здзіўляе вучня, нішто з такой сілай не абуджае стаць лепшым, як разумны, інтэлектуальна багаты і мудры настаўнік”.
Школа – наш другі дом. Яна захоўвае ў сабе цяпло і дабро тых, хто тут працаваў і працуе зараз, хто тут вучыўся і зараз вучыцца. Уявіце, колькі гэтага цяпла захавалася ў нашай школе за 60 гадоў!
Яго захавальнікамі былі, ёсць і будуць настаўнікі і вучні. Але першымі сярод захавальнікаў і стваральнікаў заўсёды застануцца тыя, хто ўвесь свой час аддаваў і аддае школе. Гэта яе дырэктары. Успомнім іх імёны: Вялічкевіч Ф.І., Дрыга П.М., Смялякоў М.А., Каротчыкава К.Ф., Кудзько У.У., Кліменка В.М.
У гэты цудоўны для школы дзень мы не можам не ўспомніць пра ветэранаў педагагічнай працы. Пра людзей, якія аддалі ўсё самае лепшае і светлае гэтай школе. Пра людзей, якія доўгія гады дзялілі з намі ўсе святы і будні, пра тых, хто быў беззапаветна адданы сваёй справе.
Іх гатоўнасць да эксперыментаў, імкненне да пастаяннага росту, уменне быць першымі ва ўмовах любой мадэрнізацыі – гэта ўжо традыцыя. Каля вытокаў гэтай добрай традыцыі стаялі нашы ветэраны педагагічнай працы: Купрэйчык С.У., Будовіч К.Р., Міхеева В.І., Дарашэнка С.Ф., Гуляева Н.П., Мяшкова Г.С., Вяракса Р.І., Мартыновіч Н.І., Жукоўскі М.А., Хамец Л.П., Пырко А.Ф., Савасценя Т.П., Тарасевіч А.В., Міцкевіч Г.М., Кудзько У.У., Купрэй Л.Л., Тарабей В.М., Юркавец Т.М., Даніліна Н.І.
Іх досвед і сёння пераплятаецца з энергіяй маладых настаўнікаў.
Цяпер школа годна працягвае эстафету папярэднікаў. У ёй працуюць 75 работнікаў, 17 з іх – выпускнікі нашай школы.
Педагогі працуюць для таго, каб са сцен школы выйшлі не проста адукаваныя юнакі і дзяўчаты, а гарманічна развітыя асобы.
Калектыў сярэдняй школы №2 – гэта адна вялікая сям’я, у якой кіруе любоў і адданасць прафесіі, павага да роднага “другога” дома і ўсеагульнае паразуменне.
Настаўнікі, вы дапамагаеце стаць дарослымі, мацнейшымі, больш упэўненымі ў сабе.
Вы – кавалі душы чалавечай, за гэта мы ніколі не перастанем паўтараць словы падзякі вам, нашым настаўнікам, якія працуюць і сёння ў любімай школе.
І сёння ўвасабляюцца ў жыццё новыя ідэі, школа мяняе свой вобраз. Эстэтычнымі, утульнымі сталі класныя кабінеты, калідоры, прышкольная тэрыторыя. У гэтым вялікая заслуга, канешне, цяперашняга кіраўніка Зянкевіч Таццяны Віктараўны.
Цэлых 60 гадоў у школе віруе жыццё. Для гісторыі – усяго толькі імгненне, а для многіх пакаленняў выпускнікоў, ветэранаў педагагічнай працы, навучэнцаў і бацькоў ДУА “Сярэдняя школа № 2” – гэта незабыўныя падзеі, якія дораць выдатныя ўспаміны пра яркія будні і адкрываюць новыя старонкі вялікай школьнай кнігі. Усё мяняецца, але час не ўладны над школай. Яна па-ранейшаму маладая, невычэрпная на таленты, вынаходніцкую ініцыятыву, творчасць, навізну.
Не сталяць школу юбілеі, у ёй – вечнай юнацкасці палёт!
Вось і перагорнута яшчэ адна старонка нашага школьнага летапісу. Яна зусім не апошняя. Пройдзе яшчэ 5-10 гадоў, і мы зноў вернемся да падзей, вартых апісання.
Школа – наш другі дом, куды мы спяшаемся кожную раніцу. І ў гэты юбілейны год мы жадаем усяму калектыву, каб у ёй заўсёды было ўтульна, камфортна, цёпла ад добрых усмешак, сяброўскай падтрымкі і ўзаемаразуменні.