Днямі мы наведалі Петрыкаўскі раённы цэнтр карэкцыйна-развіваючага навучання і рэабілітацыі. Карэспандэнт папрасіла дазволу прысутнічаць на занятках, якія праводзілі для дзяцей з абмежаванымі магчымасцямі. Хацелася на свае вочы пабачыць і адчуць атмасферу, пагаварыць з дарослымі, як жывецца такім дзецям і іх бацькам у свеце здаровых людзей.
Тэма для абмеркавання не простая. Назіраючы за дзецьмі ў час заняткаў, у глыбіні душы ўзнікалі пытанні “чаму?” і “за што?” ім выпалі выпрабаванні. На такія глыбокія пытанні адказ просты: так склаўся іх лёс і нам патрэбна, не хаваючы вачэй, гаварыць пра сем’і, якія не выстаўляюць напаказ сваю бяду, а ціха нясуць свой крыж. З першых хвілін зносін педагогаў і выхаванцаў становіцца зразумелым, што для апошніх цэнтр – глыток свежага паветра, магчымасць развівацца, сябраваць, адчуваць сябе паўнавартасным. Спецыялісты, якія працуюць ва ўстанове, дбаюць за сваю справу і за лёс падапечных. Іх праца патрабуе пэўнай душэўнай работы над сабой, яны не маюць права, нават падсвядома, адгарадзіцца ад праблем вучняў. Назірала, як дарослыя разумеюць з паў-слова, па жэстах, па рухах, па поглядзе, што патрэбна дзіцяці. Педагогі выконваюць сваю задачу спаўна – робяць кожны дзень наведвальнікаў па магчымасці камфортным, а жыццё – сацыяльна адаптаваным.
– Наша сям’я – адна з нямногіх, у якой выхоўваецца маленькі інвалід. Часы, калі людзі саромеліся такіх хворых, стараліся схаваць іх ад іншых вачэй, прайшлі. Дзеці не вінаватыя ў сваім дыягназе. Ды і мы, бацькі, не вінаватыя, – дзеліцца са мной Алена Андрук, маці дзяўчынкі з абмежаванымі магчымасцямі. – Сёння ў цэнтры нам дадзена магчымасць жыць сваім жыццём і інтарэсамі. Установа не толькі апора нашым дзецям, але і нам дарослым: ад кансультатыўнай дапамогі да псіхалагічнай падтрымкі.
Алена Мікалаеўна расказвае гісторыю свайго жыцця – проста, годна. Яна шматдзетная маці. Сын і дачка вучацца ў гімназіі, а вось старэйшая Маша з нараджэння ў інвалідным вазку. Дзевяць гадоў мая суразмоўца кругласутачна была каля дзяўчынкі. Сёння, калі дачка на навучанні ў спецыялістаў, жанчына атрымала магчымасць планаваць па-іншаму свой дзень.
– Многа для дзяцей інвалідаў робіць і дзяржава. На заняткі арганізаваны падвоз, прадумана харчаванне, у канікулярны перыяд – аздараўленне. Не забываюць пра нас і грамадскія арганізацыі, – працягвае расказ маці. – Ведаеце, побач жывуць мудрыя і чулыя людзі. Гэтыя словы я адрасую і прадстаўнікам раённай адміністрацыі, арганізацыям. Не так даўно звярнулася да старшыні райвыканкама з пытаннем усталявання пандуса ў доме. Глава раёна адрэагаваў хутка, з разуменнем, і работнікі камунгаса мой зварот задаволілі.
Заняткі закончыліся. Малыя дэманстравалі бацькам упрыгожванні на навагоднюю ёлку, якія зрабілі разам з дарослымі. Педагогі рыхтаваліся да наступных заняткаў.
Некалі я прачытала, што дзеці з асаблівасцямі дадзены нам не “за што?”, а “для чагосці” Для таго, каб мы сталі дабрэйшымі, больш спагадлівымі, каб разумелі і адчувалі чужы боль, як свой.
Святлана СОБАЛЕВА,
фота аўтара.
Оставить комментарий