Напярэдадні 90-гадовага юбілею нашай газеты, які прыпадае на 1 мая, мы распачалі серыю публікацый пра людзей, лёс якіх цесна звязаны з “Петрыкаўскімі навінамі”.
Першым героем юбілейнай рубрыкі “Маё жыццё – мая раёнка” стаў былы рэдактар газеты Іван Самахвалаў, другім – Петр Шадура, ну а наступнымі героямі нашых публікацый сталі карэспандэнты, у тым ліку пазаштатныя. Сёння наш артыкул прысвечаны Надзеі Траяноўскай, бухгалтару са стрыжнем, якую мы часцяком далікатна называем “наша Мікалаеўна”.
А Мікалаеўна, без жартаў, – сапраўдны бос, бо, калі скласці агульны працоўны стаж працы ў рэдакцыі нашых карэспандэнтаў, то гэтага стажу не хопіць, каб перакрыць стаж нашай гераіні.
Мікалаеўна пайшла працаваць бухгалтарам амаль што адразу пасля заканчэння сярэдняй школы.
– Мая стрыечная сястра, Галіна Мазанько, працавала галоўным бухгалтарам у Петрыкаўскай друкарні, я да яе прыходзіла ў госці. І часам даводзілася дапамагаць. Так я паглыбілася ў асаблівасці прафесіі. Ды і ў школе ў мяне ўсё добра было з матэматыкай. Пасля школы вырашыла паступіць у Пінскі тэхнікум – не выйшла. Засталася жыць у сваякоў у Пінску і працаваць у гаркапторгу бухгалтарам. Потым паступі-ла ўжо ў Гомельскі тэхнікум на завочнае навучанне. І вырашыла вярнуцца ў родны Петрыкаў. Уладкавалася працаваць у рэдакцыю па той жа спецыяльнасці. Мяне сустрэў выдатны калектыў.
Па словах Надзеі Мікалаеўны, сваё жыццё без “раёнкі” яна не ўяўляе, бо працуе тут без малога 46 гадоў.
– Заўсёды жартую, што рэдакцыя мне і работу дала, і замуж мяне выдала, і дапамагла дзяцей выгадаваць.
Цяпер Надзея Мікалаеўна з настальгіяй узгадвае тыя часы, калі работа ў рэдакцыі была куды складаней, але значна цікавей.
– Па-першае, у нас не было інтэрнэту. Гэта ў значнай ступені ўскладняла працу бухгалтара. Па-другое, мы ўсе дакументы рыхтавалі на друкарцы, а гэта патрабавала асаблівай акуратнасці.
За час працы Мікалаеўна паспела папрацаваць з чатырма рэдактарамі – Мікалем Тарасенка, Іванам Самахвалым, Пётром Шадурай і Галінай Казак. Дзякуй тым, хто даў мне пуцёўку ў жыццё – Эцця Шыфман, Валянціна Кебец, Людміла Белафост, Валянціна Каленік, Мікалай Кіб, Галіна Берднік.
– Вядома, у кожнага начальніка свой падыход, свае патрабаванні, свая канцэпцыя працы. Ці былі складаныя часы? У бухгалтара галоўнае, каб дэбіт з крэдытам сышліся! Розныя гісторыі былі, але мы з калектывам заўсёды працавалі шчыра, сумленна, падтрымлівалі адзін аднаго, бо ведалі, што робім агульную справу.
Памятаю, якое ўражанне на мяне пакінуў першы мой рэдактар. У рэдакцыі пераапранаў зімовы абутак на туфлі, вучыў пакідаць усе свае беды дома, а на працы трымаць твар. “Вы пераступілі парог установы, будзьце добрыя выконваць свае абавязкі, а праблемы пакіньце дома!” – казаў ён.
Мы ведалі, калі ў яго непрыемнасці, але выгляду ён ніколі не падаваў. Заўсёды з усмешкай. Такі вось быў чалавек. Многаму ў яго навучылася.
…Бывае, захварэе журналіст, на зверку матэрыялаў мяне саджалі. І нічога не зробіш – адкладваеш сваю работу, садзішся і дапамагаеш.
Яшчэ вельмі любілі суботнікі (тады яны яшчэ былі па суботах). А пасля – ля вогнішча з песнямі. То спявалі, то вершы чыталі, то анекдоты расказвалі. У нас больш часу вольнага было, мусіць. Гэта зараз усе спяшаюцца дадому, да тэлевізара ці камп’ютара, ды і каранавірус – не збярэшся таксама. А тады ўсе імкнуліся больш часу правесці на паветры.
З асаблівым трапятаннем Мікалаеўна расказвае пра маладосць:
– Вядома, маладосць прайшла ярка, з танцамі, вечарынамі. У кожнага ж была вялікая гаспадарка, за дзень зробіш усе справы і ўвечары бягом на танцы.
А танчыць Мікалаеўна любіла…
– Вальс, полька, танга. У гарадскім парку кожны дзень, апроч панядзелка, збіралася ўся моладзь. Добры вясёлы час. На танцы ездзіла і да бабулі ў Ляскавічы, там таксама была, кажучы сучаснай мовай, “свая тусоўка”. З мужам Пятром Сцяпанавічам таксама пазнаёмілася на танцах. Доўга сябравалі, а пасля пяці гадоў знаёмства ажаніліся.
Мікалаеўна дадае, што вырасла ў звычайнай працавітай сям’і.
– Бацька – вадзіцель, маці – санітарка. У мяне яшчэ было трое братоў, іх ужо не стала. Маці ўсяму навучыла мяне: гатаваць ежу, прыбірацца, весці гаспадарку.
Надзея Мікалаеўна сёлета адзначае юбілей (па этыкету мы не будзем агучваць цыфру). Калі судзіць па колькасці энергіі, то ў жанчыны гэту лічбу можна смела дзяліць на два. Надзея Мікалаеўна – шчаслівая жонка, маці, цешча і бабуля, дапамагае даглядаць чатырох унукаў. Падагульняючы сваё жыццё, гераіня адказвае, што яно было насычаным і цікавым.
– Упэўнена, што я на сваім месцы. Прыемна, што з’яўляюся часткай калектыву, бо рэдакцыя – гэта арыгінальны жывы арганізм, з узлётамі і падзеннямі, з крэатыўнымі ідэямі і, бывае, творчым крызісам, але мы заўсёды вырашалі праблемы разам. Спадзяюся, такі фармат работы будзе працягвацца яшчэ доўгія гады.
– З юбілеем, Мікалаеўна, моцнага здароўя вам і вашай сям’і, будзьце шчаслівыя!
Наталля ЧАРНЯЎСКАЯ,
фота Арцёма ГУСЕВА.
Оставить комментарий